Από την αρχαία ελληνική μυθολογία, η λέξη ΙΧΩΡ αναφέρεται στην αιθέρια ουσία που διαχώριζε τους απλούς θνητούς από τους θεούς. Σύμφωνα με τους μύθους, ο ιχώρ έρρεε στις φλέβες των θεών, προσδίδοντάς τους την αθανασία και τη θεϊκή τους δύναμη. Αυτή η μυστηριώδης ουσία δεν υπακούει στους νόμους της φθοράς, παραμένοντας άφθαρτη και αθάνατη, ακριβώς όπως οι ίδιοι οι θεοί.

Η έννοια του ιχώρ δεν περιορίζεται στη μυθολογία. Ακόμη και σήμερα, η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια ιδιαίτερη ουσία που, όπως πιστεύεται, ενυπάρχει στο DNA των Ελλήνων και τους ξεχωρίζει από κάθε άλλη φυλή. Αναλλοίωτη, ζωογόνος και αιώνια, ο ιχώρ φέρει τις ιδιότητες που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Στην αρχαία ελληνική γραμματεία, ο Πλάτων στον Τίμαιο αναφέρει τον ιχώρ, ενώ ο Ιπποκράτης, μέσα από τις αναφορές του στους ασθενείς του, περιγράφει αυτήν την ουσία ως κάτι που διατηρεί την αγνότητα και τις θεϊκές ιδιότητες των τροφών και των ποτών των αθανάτων, όπως η αμβροσία και το νέκταρ.